Zaprojektowany w połowie wieku, w stylu włoskim

2024 Autor: Ada Peters | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-12 20:46

Mediolan, 1957. Od końca drugiej wojny światowej minęło niewiele ponad dziesięć lat, a miasto zostało nie tylko odbudowane, ale przekształcone. Tunele są zatopione w Metropolii Mediolańskiej, Callas gra w La Scali, a telewizja przybyła (wraz ze stałym napływem pracowników z południa, którzy są "poszukiwani, ale nie zawsze mile widziani").

Enzo Mari

Producent tworzyw sztucznych Danese wprowadza na rynek zaskakujący nowy produkt: oplecioną menażerię zwierząt dużych i małych, pokrojoną z jednego prostokąta drewna. Uprawniona 16 animali, to puzzle dla dzieci i ich pierwsza współpraca z młodym absolwentem Academia di Brera imieniem Enzo Mari.

Bez wątpienia jest to piękna zabawka, ale zawiera również filozofię Mari na temat psychologii widzenia i percepcji oraz jego bulgoczące pomysły dotyczące masowej produkcji, rozwiązywania problemów, piękna i użyteczności. Okaże się ponadczasowa - przeskoczyć do przodu pięćdziesiąt lat i nadal jest w produkcji.

Teraz, w późnych latach siedemdziesiątych, ostatnio Mari prosiła o pomoc New York Times że najlepszą częścią Milanu w 2010 roku byli "ludzie, którzy żyli tam w latach pięćdziesiątych". Podczas gdy inni twierdzą, że nowoczesne miasto ma jeszcze wiele do zaoferowania, prawdą jest również, że dziedzictwo Mediolanu w połowie wieku jest nie tylko żywą spuścizną, ale także atrakcyjną częścią teraźniejszości. Nie wspominając o innych centrach przemysłowych w północnych Włoszech.

Achille Castiglioni

Jeden z najbardziej uwielbianych włoskich projektantów, Achille Castiglioni, pracował w tej samej przestrzeni w pobliżu Castello Sforzesco w Mediolanie przez sześć dekad; Muzeum pracowni poświęcone człowiekowi i jego pracom nadal wydaje się być o wiele bardziej pracowitym warsztatem niż rozrzedzonym muzeum. Wycieczki, prowadzone przez jego rodzinę lub długoletnią załogę, pełne są opowieści o procesie projektowania Castiglioni dla ikonicznych elementów, takich jak lampa Arco (otwór w jego ciężkiej marmurowej podstawie został dodany, aby umożliwić podnoszenie za pomocą wytrzymałego drążka ), pięknie oświetlając jego sposób widzenia i tworzenia oraz poczucie humoru. Wiele prototypów i inspirujących obiektów Castiglioniego jest prezentowanych i jest przekazywanych na osobiste spotkania lub w przypadku jego bezczelnego taboretu Sella z 1957 roku.

Gio Ponti

Zwarta elegancja Gio Pontiego z 1956 roku Pirellone - "wielki Pirelli", jak wiadomo miejscowym, wznosi się ponad skromne ulice Mediolanu z jego bazy w kształcie rombu w pobliżu Stazione Centrale. Pół wieku później wciąż jest najwyższy w mieście grattacielo i jedną z najwyższych konstrukcji betonowych na świecie (wkrótce jednak będzie to skarłowacenie Pei's Altra Sede i kontrowersyjne wieże Citylife).

Natomiast Kooky Torre Velasca, zbudowana przez grupę BBPR w 1958 roku, wygląda na wrogo nastawioną lokalnie, późno-nowoczesną, nostalgiczną riffolistyczną melodię do futuryzmu Ponti. Wcześniejsze żelazne i marmurowe wspomnienie studenckiego obozu koncentracyjnego we Włoszech, w rozległym Cimitero Monumentale, jest znacznie bardziej dosłownym produktem z okresu powojennego; powoduje ona poczucie wspólnoty i osobisty smutek (zmarły w Mauthausen-Gusen), z grą matematyczną.

Carlo Mollino

Turyn może nie mieć salonów sprzedaży i międzynarodowych salone buzz Mediolanu, ale zawsze miał swoją sprawiedliwą część modernistycznych architektów (Le Corbusier zadziwiła nowa fabryka Fiata w 1922 roku). Miejskie audytorium RAI i Teatro Regio zostały przeprojektowane przez jednego z najbardziej fascynujących synów Turynu - Carlo Mollino. Podczas gdy wysoce kompetentny inżynier (projektował samochody wyścigowe i samoloty, aby wyżywić swoje własne, demoniczne sposoby), praca Mollino pulsuje biomorficzną, zmysłową energią - podsumował refren Teatro Regio z końca lat 60., szukając "gdzieś pomiędzy jajkiem a otworzył ostryg ".

Podczas gdy te hale widowiskowe można zwiedzać, przeszły one kolejne renowacje, w szczególności wcześniejszy audytorium RAI. Ale dawne mieszkanie Mollino nad rzeką Pad zostało wiernie odrestaurowane i wypełnione oryginalnymi jednorazowymi meblami. Mało znane Museo Carlo Mollino jest świadectwem jego oszałamiająco luksusowej estetyki, umiejętności rzemieślnika, a także rozmaitych obsesji. Tam też zastrzelono wiele jego teatralnych, erotycznie naładowanych portretów polaroidowych.

Franco Albini

Położone na wybrzeżu Ligurii, Strada Nuova w Genui (zwana także Via Garibaldi) otoczona jest paskami, które są objęte ochroną UNESCO. Ukryty na szczycie fasadą 17^th-century Palazzo Rosso to domowy klejnot z połowy stulecia. W 1955 roku Franco Albini, który zwrócił międzynarodową uwagę na swoją kolejną pracę nad mediolańskim metrem, stworzył penthouse dla ówczesnego dyrektora muzeów w Genui. Przepełniony światłem i przepiękny widok na średniowieczne centrum miasta i port, niedawno odnowiony apartament jest wymownym połączeniem stylu architektonicznego i delikatnego wykorzystania materiałów oraz historycznych, haute-burżuazyjnych gustów klienta. Redaktorzy magazynu Domus uznali to za wyjątkowe włoskie połączenie.

Czy to był Vespa 125, a superleggera Krzesło w jesionie i indyjskiej trzcinie, liryczne oprawy oświetleniowe lub dotykowe i rzeźbiarskie puzzle, które były na desce kreślarskiej, powojenne pokolenie włoskich projektantów i architektów przywróciło wojnę spustoszonym Włochom na mapie świata.

Poszukaj ich wnętrz i architektury, obejrzyj prototypy w Triennale de Milano Design Museum lub podnieś swoje prace w showroomie, takim jak Cassina, Danese, Flos lub Zanotta. Być może był to boom produkcyjny, ale połowa wieku była również magiczną chwilą, kulturalnym renesansem dla Włoch. Jak mówi Mari "mieliśmy złudzenie tworzenia świata dobrego designu".